....  met een blikken doos uit de jaren vijftig van vorige eeuw. De doos was de beloning voor het naarstig sparen van omslagen van chocolade Jacques. Als je genoeg gespaard had, bracht de postbode ze, boordevol met chocolaatjes. Na enkele dagen waren die chocolaatjes op en kreeg de doos een nieuwe bestemming.

Vele jaren later. Voor mij stond diezelfde doos. Ik deed ze open. De inhoud bestond uit een onoverzichtelijk geheel van foto’s, doodsbrieven en bidprentjes, huwelijksaankondigingen, het trouwboekje van mijn ouders, een al lang vervallen spaarboekje van de Algemene Spaar- en Lijfrentekas waar nog enkele centen op stonden, een vergeeld krantenknipsel over de wijding van mijn oom tot missiebisschop, enzovoort. Het was het begin van een familiearchief. Ik maakte plannen voor een familiegeschiedenis.

Weer vele jaren later. Eindelijk ben ik met de uitvoering van mijn plannen begonnen. Het archief is de blikken doos ontgroeid, alles wordt netjes in speciale kaften geordend. Naarmate de documenten er ouder en lelijker uitzien, worden ze meer en meer gekoesterd. Zij vormden immers de start van een nooit eindigende zoektocht naar onze familiegeschiedenis. Een tocht vol verassingen bleek later. En al vonden we geen rijke oom in de Verenigde Staten, en vloeit er geen blauw bloed door onze aderen, die geschiedenis van onze familie maakt ons wijzer, en bescheidener. Het verhaal is soms amusant, soms tragisch, soms geheimzinnig, maar nooit banaal. Het gaat immers over échte mensen van vlees en bloed die, ook al waren sommigen onder hen redelijk welgesteld, veelal in omstandigheden moesten leven die wij ons nog nauwelijks kunnen voorstellen.

Velen zullen op dezelfde manier hun familiegeschiedenis zijn gestart: Met een speurtocht in chokoladeblikken, koekjestrommels en schoenendozen, de eerste aanzet tot de zoektocht naar de eigen wortels. Graag ontvingen we reacties op onze familiegeschiedenis: Misschien kent u een tot nu toe onbekende link, misschien kunt u de geschiedenis aanvullen of corrigeren; we willen het allemaal weten.

Mocht een rijke oom in de Verenigde Staten dit lezen, dan mag hij zich altijd melden, en, … wat dat blauw bloed betreft: we blijven zoeken, je weet maar nooit!

Herman Laukens-Wauters